Op zondag 14 oktober heb ik meegedaan aan de 13e Pijnenburg Bosmarathon te Soest. Deze marathon is uitgezet in de prachtige bossen van landgoed Pijnenburg nabij Soest. Echter de dagen voorafgaand aan de marathon had het flink geregend. Met als gevolg flinke plassen en modderige paden. Allereerst een impressie van het parcours.

(Foto’s Jaap van den Broek)

Zoals de foto’s laten zien, was het parcours verre van ideaal. Daarnaast had ik de week voor de marathon te kampen met een verkoudheid waardoor mijn energievoorraad flink was aangetast. Door deze omstandigheden had ik reeds voor de start uit mijn hoofd gezet om een nieuw PR te lopen.

De bosmarathon was zwaar, heel zwaar. Al gelijk na de start moest het gehele deelnemersveld over kilometer lang modderpad. De enige manier om nog een beetje vooruit te komen, was door aan de zijkant te blijven. Het zwoegen door de modder zorgde ervoor dat mijn hartslag vanaf het begin hoog was. Het lopen door de bossen bij Soest is prachtig, maar het ontwijken van plassen, modderpoelen en boomstronken vergt concentratie en kost bovendien veel energie.

(Foto’s Jaap van den Broek)

De marathon bestond uit vier ronden van 10,5 km. Iedere ronde begon en eindigde op de athletiekbaan van A.V. Pijnenburg. De eerste twee ronden gingen nog redelijk in respectievelijk 55 en 56 minuten. Al in de derde rond begon ik het moeilijker te krijgen. Waar te spreekwordelijke man met de hamer normaliter pas na 30 à 35 kilometer verschijnt, leek hij nu al veel eerder tevoorschijn te komen in iedere plas en modderpoel. De derde ronde heb ik meermalen geworsteld met de gedachte om te stoppen aan het einde van de ronde. Ik legde ronde drie af in 1:03 uur.

Toch kon ik het er niet bij laten zitten en ben ik met de laatste ronde begonnen. Het was afzien. De moddergrond leek steeds harder aan mijn schoenen te zuigen. Ik werd voortdurend ingehaald door frisse lopers, die de afstand van één ronde liepen. Om de vijf kilometer dwong ik mijzelf een gelletje te nemen. Veel energie leek het niet meer te geven. De laatste ronde ging in circa 1:15 uur. Dat is niet snel.

Al met al heb ik de bosmarathon afgerond in 4:09:48 en daarmee ben ik toch wel tevreden. Van de 42 gestarte mannen op de marathon werd ik 22e. Niet verkeerd voor een tweede marathon met een verkoudheid enkele dagen voor de start. Het lopen van een bosmarathon was toch zeker een mooie ervaring.

(Video Herbert Vroon en Kees de Boer)

Deze marathon heb ik gelopen met Nike Free schoenen. Schoenen met minimale demping, ontworpen om weer natuurlijk te lopen. De schoenen liepen de hele marathon heerlijk. Het waren mooie fel gele schoenen. Na afloop zagen ze er zo uit …

Vandaag deed ik voor de derde keer mee aan de Dam tot Damloop. De twee vorige jaren liep ik de 10 Engelse Mijl in 1:14:13 (2010) en 1:16:22 (2011). Het doel voor vandaag was een nieuw PR lopen en dus de tijd van 2010 verbeteren. In dat jaar was ik in training voor de New York Marathon. Gezien mijn huidige voorbereidingen op de  Pijnenburg Bosmarathon Soest is mijn huidige vorm sterk vergelijkbaar met twee jaar geleden.

De starttijd van mijn startgroep was om 13:45 uur. Ditmaal stond ik echter helemaal achteraan in het startvlak. Mijn eigen starttijd was dan ook zo’n vijf minuten later. In de het begin verloor ik wat tijd door het inhalen van de wat langzamere lopers. Hierdoor begon ik niet te snel. Ook de afdeling in de IJtunnel wist ik mij in te houden; niet te snel van start. De eerste twee kilometers gingen in 12,3 km/h.

De volgende kilometers verliepen goed. Na acht kilometer (en dus halverwege) mijn eerst gelletje genomen. Ik kon mijn 13 km/h snelheid prima vasthouden. Het plan was de laatste vier kilometer te versnellen. En zo geschiede. Met nog vier kilometer te gaan mijn tweede gelletje genomen voor de extra energie-boost, om vervolgens het tempo op te voeren. De laatste vier kilometer gingen uitstekend met een snelheid van gemiddeld 13,7 km/h.

Na 16,09 kilometer en een laatste eindspurt kwam ik in 1:13:32 (officieel) over de streep; een nieuw PR!

Met een heerlijk herfstzonnetje, ideale temperatuur en nauwlijks wind startte ik aan mijn eerste halve marathon in eigen stad (parcours). De eerste kilometers gingen over de Stadionweg en de Churchilllaan. Dit zijn prima lange rechte wegen om goed in mijn tempo te komen. Het plan was om niet al te snel te beginnen en gedurende de halve marathon het tempo op te schroeven. Door de hoge Amsterdamse woningen lag het eerste stuk geheel in de schaduw, wat het lopen zeer aangenaam maakte.

Na het klimmetje over de Utrechtsebrug kwam het saaie stuk van het parcours, het stuk industrieterrein via de Joan Muskenweg, Van der Madeweg en Spaklerweg. Op dit stuk kwam ik achter iemand te lopen met een tempo van rond de 12,7 – 13,0 km/h; een ideale haas.

Vervolgens ging de route bij de Rembrandt Toren rechtsaf Watergraafsmeer in. Het was een verademing om na het saaie industrieterrein weer eens wat publiek langs de weg te zien. De route ging over de Hugo de Vrieslaan langs Betondorp en daarna rechtdoor over het Galileiplantsoen.

Onder het spoor door werd stadsdeel Zeeburg aangedaan. Via de Molukkenstraat en de Insulindeweg kwam ik bij de Zeeburgerdijk, het gedeelte van het parcours niet ver van mijn huis. De route vervolgde zich over de Mauritskade langs het Tropenmuseum.

Bij kilometer 15 zat een lastig stuk in het parcours; de combinatie van de tunnel onder de Wibautstraat gelijk gevolgd door de Torontobrug over de Amstel. Een pittig klimmetje. Dit was ook het keerpunt in mijn wedstrijd. Daar het plan was om het tempo steeds was te op te schroeven, deed dit klimmetje mij enigszins de das om. Ik had dit jaar nog niet verder gelopen dan 16 kilometer, dus ik wist ook niet hoe die ‘extra’ vijf kilometer zouden bevallen.

Na een lastiger stuk over de Stadhouderskade kwam ik mijn supporters tegen bij het binnengaan van het Vondelpark. De aanmoedigingen van de dames zorgden voor een goede stimulans van het moreel. Het Vondelpark lag er prachtig bij, ondergedompeld in de herfstsferen. Voor mij een zeer bekend terrein, door alle doordeweekse trainingsrondjes.

Het Vondelpark uitkomend en het laatste stuk over de Amstelveenseweg was nog even doorbijten, maar aankomend om het Stadionplein gloorde het Olympisch Stadion prachtig in de zon. Ik vond het een prachtige ervaring om voor het eerst dit stadion binnen de lopen om nog te versnellen de halve ronde over de atletiekbaan naar de finish.

Met een eindtijd van 1:44:48 (officieel) heb ik een nieuw PR op de halve marathon. Ik weet dat er meer in heeft gezeten, maar het was in ieder geval een prachtige ervaring om door eigen stad te lopen. Een heerlijke herfstdag met een lekker zonnetje.

Op zondag 7 november 2010 liep ik voor het eerst van mijn leven een marathon. En wel de  York Marathon. Dus niet het eerste het beste stukje hardlopen. Deze marathon liep over een prachtig doch redelijk heuvelachtig parkoers (o.a. over twee grote bruggen) door de vijf boroughs in New York. Uitgelopen in 3 uur 49 minuten en 22 seconden, een mooie tijd. Een geweldige ervaring.

(ik loop daar linksonder, het rode shirt en zwarte broek; bib 13-217)

Vandaag bestond de training uit twee delen, er moest immers een lange duurloopafstand afgelegd worden. Hierop bestond het eerste deel uit de Dam tot Damloop. Het was mijn debuut en het ging ronduit super: een tijd van 1:14:13 (aldus de organisatie). Om de training compleet te maken, ben ik maar van Zaandam teruggelopen (via pont Hembrug) naar huis; en hoefde ik gelukkig niet in één van die overvolle bussen!